Rozdział 7

Rape me my friend.

 Nirvana - Rape me

- Rape me, rape me my friend. Rape me. Rape meeeeeee aaagaaaiiiinnn… - wył Jared siedząc na drewnianej posadzce ganku, plecami opierając się o drzwi. Pomimo, że był środek lata, to nie była zbyt ciepła noc. Szczególnie gdy siedziało się bez bluzy i w mokrych ubraniach. – Shaaaaannoooon idioootooo nieeee śpiiijjj!!! – mężczyzna wydzierał się w stronę drzwi z nikłą nadzieją, że ktoś je otworzy. Nic takiego się jednak nie stało. – Zajebiście. Jak będę chory, to zatłukę tego idiotę. – mówił do siebie mściwym tonem. – Doskonały pomysł panie Leto. Nie bierz klucza, zaufaj pijanemu bratu, którego wcześniej zrobiłeś w chuja. Bardzo mądrze. Swoją drogą to ciekawe, że nic nie wspominał o jeździe z Sophie, byłem pewny, że mi przyłoży. Chyba muszę się pilnować, bo Shaniasty coś kombinuje. Hmm… Przeczuwam, że zagrywka z drzwiami to tylko rozgrzewka. Ale chwila, czy on wymyśliłby coś lepszego? Bosko, teraz jeszcze gadam do siebie. Dobrze, że nie ma tu żadnych papparazzi, już widzę te nagłówki „Mokry Jared Leto rozmawia z wyimaginowanym przjacielem! Czyżby farba do włosów wyżarła mu dziurę w mózgu?”- zaśmiał się sam do siebie. Przerwał swój monolog i zaczął się zastanawiać nad opcjami zemsty ze strony starszego brata. Nagle od strony morza zawiała mocna bryza, a mężczyzna z irokezem zatrząsnął się z zimna. – D-d-d-d-damn! – Zaklął znów dygocząc z zimna, kiedy do głowy wpadł mu genialny pomysł. – Chwila… SOPHIE! Tak! Ona mnie uratuje przed noclegiem na wycieraczce! – krzyknął zrywając się na nogi. Złapał za buta i włożył w niego nogę krzywiąc się przez „mlaśnięcie”, które wydało z siebie mokre obuwie. Sięgnął do kieszeni żeby wyciągnąć swojego BB, ale za chwilę przypomniał sobie, że jego ukochany maluch suszy się w domu po jego pierwszej kąpieli. Dobrze, że nie wziął go ze sobą, bo tej drugiej by już chyba nie przeżył… Mężczyzna postanowił więc, że złoży dziewczynie niezapowiedzianą wizytę. O piątej rano…

***

Sophie otworzyła dom i weszła do środka. Na dworze robiło się już jasno, ale w domu nadal panował przyjemny półmrok. Dziewczyna udała się prostu do sypialni gdzie zrzuciła z siebie mokre ubrania. Po chwili założyła na siebie czarne leginsy i luźną żółtą bluzkę z napisem „I solemnly swear that I am up to no good.” i opadła na łóżko. Ledwo zamknęła oczy usłyszała, że ktoś puka do drzwi.

- No nie. Kto jest takim samobójcą, żeby przychodzić do mnie o piątej nad ranem? – zapytała samą siebie podnosząc się na nogi i schodząc po schodach. Gdy otworzyła drzwi ujrzała w nich wciąż ociekającego wodą Jareda. Nie sposób było się nie roześmiać.

- Tak, tak, bardzo śmieszne – odezwał się Jared sarkastycznym tonem. Po chwili jednak zreflektował się i uśmiechnął. Musi być miły jeżeli Sophie ma mu pozwolić zostać u niej na noc…

- Wybacz Jay. – dziewczyna opanowała się. – Co tu robisz o tej porze? – zapytała ze szczerą ciekawością otwierając szerzej drzwi żeby mężczyzna mógł wejść do środka.

- Widzisz… Mam mały problem... – Zaczął powoli wyjaśniać całą sytuację. - …no i ten idiota zamknął drzwi i nie mam jak się tam dostać. Tak sobie pomyślałem, że może mógłbym zostać u ciebie tak do.. dziesiątej, zanim chłopaki podniosą tyłki z łóżek? – Dziewczyna była dość rozbawiona całą historią. Podejrzewała, że to kolejny numer któregoś ze współlokatorów Jareda.

- Nie ma sprawy. Przyniosę ci jakiś ręcznik i suche ubrania, poczekaj w salonie. – rzuciła dziewczyna i ruszyła po schodach na górę. Jared w tym czasie skierował się na prawo, do salonu. Był on ładnie urządzony w kolorze jasnego fioletu. Bez zbytniego przepychu. Zaraz po lewej stronie na ścianie wisiał duży telewizor naprzeciw którego stała kanapa i dwa fotele. Dalej w głębi pokoju stał duży stół jadalny i kilka krzeseł. Obok niego stała gitara oraz szafka, która jednocześnie robiła za barek. Pomieszczenie było przestronne, zbudowane tak, że zaraz za telewizorem ściana zakręcała w lewą stronę tworząc małą wnękę gdzie znajdował się kominek, duża półka z książkami i potężnych rozmiarów fotel. Jared nie chcą za moczyć mebli zrezygnował z odpoczynku w formie siedzącej. Udał się w stronę półki z książkami i zaczął przeglądać tytuły. Cały jeden rząd zajmowała seria o Harry’m Potterze w wydaniu polskim i angielskim i różne dodatki do tej serii typu „Harry Potter – tezaurus”, „Harry Potter i filozofia” czy „Quidditch przez wieki”. Na reszcie półek można było znaleźć takie tytuły jak „Quo vadis”, „Rozważna i romantyczna”, „Zabić drozda”, „Hobbit” i wiele innych. Było też kilka polskich książek, których tytułów Jared nie potrafił rozszyfrować. Po chwili zobaczył na półce „Małego księcia”. Sam bardzo lubił tą bajkę. Pomimo, że tak dawno jej nie czytał, to dalej pamiętał o czym była. Wziął książkę do ręki i otworzył na zaznaczonej niebieską zakładką stronie. Tam ołówkiem był zakreślony fragment: „Na zawsze ponosisz odpowiedzialność za to, co oswoiłeś.” Jared nie do końca świadomie zaczął czytać dalsze zdania książki i wciągnął się w to tak, jakby czytał te słowa po raz pierwszy. Nie świadom kiedy to zrobił usiadł na fotelu, przy którym stał. Chwilę później do pokoju weszła Sophie wydając z siebie dziki krzyk.
- Leto! W tym momencie podnoś swoją mokrą dupę z mojego suchego fotela!!! – mężczyzna słysząc krzyk jak oparzony, ale wciąż niezbyt wiedząc co się dzieje poderwał się z fotela wyrzucając książkę w powietrze. Nie zdążył jednak w porę złapać równowagi i po kilku obrotach wokół własnej osi z głośnym trzaskiem upadł w stojąca nieopodal gitarę. - JIMMY! - krzyknęła dziewczyna przerażonym głosem. Kiedy Jared otrząsnął się już z szoku zauważył, ze jego pośladki znajdują się w dziwnym położeniu. Odwrócił głowę za siebie chcąc sprawdzić co jest źródłem dyskomfortu. Była nim jasnobrązowa gitara akustyczna. A może raczej jej zwłoki. Gryf był złamany, struny pozrywane, a w połamanym pudle mieścił się tyłek Jareda. Mężczyzna powoli podniósł się na nogi i spojrzał najpierw na zniszczony instrument, a potem na Sophie. Dziewczyna stała nieruchomo z otwartymi ustami wpatrując się w szczątki instrumentu. Nie widziała co powiedzieć. Ta gitara była jak jej dziecko. To był Jimmy. A teraz Jimmy został połamany przez gwiazdorską dupę Jareda Leto. - Zabiję. - Powiedziała cicho dziewczyna. Ten spokojny i opanowany ton nie wróżył nic dobrego.
- Sophie, nie chciałem... - mężczyzna zaczął się tłumaczyć, ale blondynka uciszyła go machnięciem ręki.
- Zginiesz. Z mojej ręki. I będzie to powolna i bolesna śmierć. W momencie, w którym będziesz się tego najmniej spodziewał. - zakończyła swoją groźbę dziewczyna, po czym nastała niezręczna cisza. W końcu jak gdyby nigdy nic się nie stało dziewczyna uśmiechnęła się podeszła do mężczyzny i wręczyła mu ubrania i ręcznik. - Prosz. Powinny pasować. - Powiedziała i poszła w kąt pokoju gdzie na ziemi leżała książka, którą czytał Jared. - "Mały książę"? - Zapytała osobnika, który wciąż skonsternowany stał na środku salonu trzymając w rękach ubrania. Nie wiedział co robić, bo przed chwilą dziewczyna mu groziła, a teraz uśmiecha się i zagaduje o książkę. Coś tu jest mocno nie tak. W końcu ocknął się. Na pytanie wzruszył ramionami, a lekki uśmiech wpełzł mu na twarz. 
- Lubię ta książkę. Jest ponadczasowa. - Odpowiedział i spojrzał na ubrania. Sophie odezwała się zanim zdążył zapytać
- Łazienka jest na korytarzu. A jak wejdziesz po schodach, skręcisz w prawo to na końcu korytarza zauważysz drzwi. Jak chcesz się jeszcze przespać, to za tymi drzwiami jest wolna sypialnia. A teraz pozwól, że pójdę do siebie, bo jak nie prześpię chociaż godzinki, to kogoś zamorduje… - dziewczyna posłała mu znaczące spojrzenie, westchnęła i ruszyła w stronę schodów. Kiedy mówiła zdążył przejrzeć ubrania, które dostał. O dziwo wszystko było w jego rozmiarze.

- Dzięki. Sophie…? Tak się zastanawiam, mieszkasz sama? – Zapytał mrużąc oczy. Dziewczyna była już jedną nogą na schodach. Usłyszawszy pytanie powoli odwróciła się do tyłu.

- Dlaczego pytasz? – odpowiedziała pytaniem na pytanie przyjmując podejrzliwy wyraz twarzy. Mężczyzna tylko wywrócił oczami.

- Bo chcę ci w nocy wskoczyć do łóżka i cię przelecieć. – Odpowiedział zrezygnowanym głosem.

- Och, i naprawdę powstrzymałoby cię to, że mam chłopaka? – zapytała ze śmiechem.

- Nie. Po prostu nie chciałbym dostać łomotu… - Prychnął.

- Spokojnie, mieszkam sama. Tylko po to pytałeś?

- Nie. Chciałem też wiedzieć skąd masz męskie ciuchy, skoro mieszkasz sama. I w sumie są całkiem w moim stylu – Sophie uśmiechnęła się nieznacznie.

- Przez ostatni miesiąc mieszkał ze mną Jack, mój kumpel. – Odpowiedziała krótko i ziewając ruszyła w górę schodów. Jednak na ostatnim schodku znów się odwróciła słysząc słowa mężczyzny.

- Kumpel mówisz… - Zaczął Jared opierając się o ścianę i poruszając znacząco brwiami.

- TAK. KUMPEL.

- Okeeeeeeeej. Jak sobie chcesz… - Jay dalej robił sobie z niej jaja i uśmiechał się znacząco.

- Jared ty głąbie. Jack to tylko mój przyjaciel. Nie spałam z nim. Między innymi dlatego, że jest gejem. – uśmiechnęła się z wyższością i ruszyła do swojego pokoju. Jared dalej stał opierając się o ścianę, ale na twarzy miał teraz głupią minę. „Epic fail Jared. Brawo”, pomyślał tylko po czym poszedł się przebrać i szybko ruszył do sypialni, by odpocząć chociaż przez jakiś czas.

Kilka godzin wcześniej.

- Wychodzisz braciszku?

- Idę na spacer.

- O tej godzinie?

- Przeszkadza ci to?

- No wiesz co? Ja się po prostu martwię o mojego małego braciszka! Jest już… trzecia w nocy, a wiesz ile pedofili łazi po tym świecie…

- Zostaw już tą butelkę Shannon. I nie martw się, dam sobie rade.

- Nie wypiłem dużo. No ale jak sobie chcesz. Ale jak cię tam na dworze zgwałcą, to ja cię pocieszać nie będę stary. Oooo nieeee! Żeby potem nie było: „Shaaannnyyyyy! To był straszne! Ten pan był taaaaakii straaaszny!” No way! Ja ci wtedy tylko powiem „Bro… Ostrzegałem cię…”

- Shannon. Powiedziałem: ZOSTAW TĄ BUTELKĘ.

- Nie. Ja ją kocham. Tylko ona mnie rozumie. Whisky moja żono, jednak tyś najlepszą z dam.
Już mnie nie opuścisz, nie, nie będę sam!

- Stary, po jakiemu ty śpiewasz?

- Po polsku. Sophie mnie nauczyła tej piosenki. To znaczy: „Whisky moja żono, jednak tyś najlepszą z dam. Już mnie nie opuścisz, nie, nie będę sam.”

- Holy guacamole…

- No co? Zajebista jest.

- Tak, pewnie. Shanny, wrócę za jakiś czas. Nie biorę klucza, bo nie chcę go zgubić gdzieś na plaży, więc nie zamykaj drzwi.

- Ta jest panie kapitanie! Tylko się znowu nie zamocz!

- Z kim ja muszę żyć… - westchnął Jared i wyszedł. Shannon odczekał, aż brat wyjdzie za furtkę i podniósł się z fotela. Czas na zemstę. Shannon podszedł do drzwi, *klik* zamek się zatrzasnął.

- Miłej nocy na wycieraczce Jay… - powiedział do siebie Shanimal i ruszył chwiejnym do łóżka nucąc pod nosem kawałek „Dżemu”.

***

Dżem dobry! Chociaż w sumie, to wcale nie dobry. Przyszła jesień. A jak to zwykle bywa jesień = choroba. 

Ostatni rozdział był dłuższy niż zwykle, a ten jest... no krótszy. Ale spokojnie, to taki jednorazowy wybryk (tak sądzę) ;) Obiecuję następny dłuższy! Życzę miłej lektury i mam taką małą prośbę. Jakbyście tam kiedyś kochani czytelnicy mieli okazję czy sposobność to możecie podrzucić znajomym Echelonom to moje opowiadanie, bo chciałabym żeby to opowiadanie nie było taką totalną kichą, a do tego potrzebuję konstruktywnej krytyki od innych ludzi :) Jak zwykle też: 

- błagam o komentarze. No chociaż króciutki... :)

Pamiętajcie: Nie dajcie się jesiennej depresji!

Have a nice day.

Provehito in altum!